Giresun Üniversitesi’nden Dr. Öğr. Üyesi Emine Erdoğan ve Dr. Öğr. Üyesi Nezihe Başak Ergin’in yaptığı çalışmaya göre, Giresun’da fındık üretim mekanları, küçük üreticiler tarafından kullanılıp deneyimlenen alanlar olarak öne çıkıyor. Bahçe bakımı ve fındık işleme, mevsimlik tarım işçilerinin emeğiyle gerçekleşiyor. Giresun’da küçük üreticilerin sahip olduğu fındık bahçeleri, genellikle küçük alanlardan oluşuyor ve eğimli arazilerde bulunuyor. Bu durum, ağustos ve eylül aylarında sahil kaldırımlarının fındık işleme alanlarına dönüştürülmesine sebep oluyor.

Araştırmaya göre, Giresun’da fındık işleme süreci uzun sürdüğü için küçük üreticiler fındıklarını uzakta kurutmak zorunda kalabiliyorlar. Sahil yolunda kurutma ve ayıklama işlemlerinin yanı sıra satış da gerçekleşebiliyor. Dr. Öğr. Üyesi Emine Erdoğan ve Dr. Öğr. Üyesi Nezihe Başak Ergin’in çalışması, TÜBİTAK’ın desteklediği 220K387 numaralı proje kapsamında yürütülmüştür.

Giresun’da fındık üretiminin işçi barınma ve beslenme gibi temel ihtiyaçlarını karşılayan bir mekân olarak tanımlandığı belirtiliyor. Çalışılan alanın, işçilerin ihtiyaçlarına göre geçici mekanlar haline geldiği ve böylece çalışma alanının dönüştürüldüğü vurgulanıyor. Bu durum, Giresun’un fındık üretim sürecinde işçilerin kente katkı sağlayarak kenti nasıl şekillendirdiğine işaret etmektedir.